Ta płyta jest niczym niewiarygodna oferta last minute: rozsądna cena, najwyższa jakość i natychmiastowy odlot. Wakacje w Brazylii! Z biurem podróży „Jamioł — Galas — Piątek”, i z Piotrem Baronem w charakterze licencjonowanego przewodnika. Porzuć żale i smutki, dość już codziennych trosk – jak mawiają w Rio: chega de saudade! To możliwe – jeśli tylko lubisz jazz.
Pomysł na jazzowe „wakacje w Brazylii” nie jest oczywiście nowy. Pojawił się równo 60 lat temu, w 1958 roku, gdy kompozytor Antonio Carlos Jobim, poeta Vinicius de Moraes oraz João Gilberto, śpiewający i grający w charakterystyczny sposób na gitarze, „wynaleźli” bossa-novę – nowy styl, który łączył wyrafinowaną jazzową harmonię z namiętną pulsacją tanecznej samby. Pierwszym zaś nagraniem, które udokumentowało spotkanie tej „świętej trójcy brazylijskiej”, była piosenka (nie nie, nie Dziewczyna z Ipanemy…) Chega de saudade, znana też pod angielskim tytułem No More Blues. Otóż ten właśnie temat pojawia się na Férias no Brasil, i to dwukrotnie, nie tylko spinając radosną klamrą początek z końcem płyty, ale i wpisując ją w 60-letnią historię bossa-novy. Proszę zresztą posłuchać, jak ciekawie różnią się obie zaproponowane tu wersje: o ile pierwsza oparta jest na czysto jazzowym, swingowym walkingu sekcji rytmicznej, to w tle drugiej z pełną mocą zaczyna pracować latynoska maszyna rytmiczna. W ten sposób można uchwycić owo ekscytujące napięcie, które przenika całą płytę, wszystkie zagrane na niej utwory, bez względu na to, czy skomponowano je w Brazylii, czy w Polsce.
Férias no Brasil to z pewnością nie są wczasy typu all inclusive. Dobrze widać, że odpowiedzialna za to przedsięwzięcie ekipa nie proponuje niczego, czego sama by nie lubiła. Żadnych zabiegów rekonstrukcyjnych albo łatwego folkloru dla turystów. Słuchamy muzyki wprawdzie silnie zanurzonej w jazzowej tradycji (sięgnijcie dla porównania po album I Want To Hold Your Hand z 1965 r. – z Grantem Greenem na gitarze, Larrym Youngiem na Hammondzie, Hankiem Mobleyem na saksofonie i Elvinem Jonesem na perkusji!), ale tworzonej dzisiaj, przez artystów dojrzałych i pewnych swego, mogących pozwolić sobie na żywiołową swobodę. W sumie ta płyta wrażliwego słuchacza obezwładnia – rytmem, melodiami, barwą (to wibrujące brzmienie Hammonda z głośnikami Leslie…) – ale takiej właśnie przemocy, działającej niczym oszałamiający pięknem krajobraz, z ochotą ulegamy.
Wojciech Michera
skład zespołu:
Wiesław Jamioł – perkusja
Kajetan Galas – Organy Hammonda B3 z głośnikami Leslie 147
Marek Piątek – gitara
gościnnie:
Piotr Baron – saksofony, klarnet basowy
oraz
Tomas Celis Sanchez – instrumenty perkusyjne
Piotr Południak – kontrabas
Kamil Piątek – photos
Maria Jarzyna – cover design
Utwory:
- Chega de Saudade (No More Blues) / Antônio Carlos Jobim 6:28
- Fotografia / Antônio Carlos Jobim 9:37
- Southside Blues / Marek Piątek 6:32
- Frevo / Egbrerto Gismonti 6:28
- Uciekaj moje serce / Seweryn Krajewski 9:34
- Wojna domowa / Jerzy Matuszkiewicz 5:09
- Zingaro / Antônio Carlos Jobim 5:57
- Felicidade / Antônio Carlos Jobim 2:12
- Manhã de Carnaval / Luiz Bonfá 6:45
- No More Blues (Chega de Saudade) / Antônio Carlos Jobim 1:36
